SAHTE TÜRBEDARLAR KITASI

İki kıtanın kesişiminde yaşamak kaderidir gönlümün. Talip değilim, kıtalar bana karşı galip ve ben çaresizlik treninin mecburî yolcusu olmanın sefilliğindeyim. Benden daha galiptir kıtalar, benim benliğim üzre. Benim bendeki söz hakkım, ben olmayı terk ettiğimde son buldu. Eğer "ben" olmak, değerlerimi çıkarlarım uğruna heba etme masalından geçiyorsa, ben artık "ben" olmadığımı haykırmaktan başka çıkar yol bulamıyorum. Kararsızlık çukurundaki suskunluğumdan tövbekârım. Herkes isyanından tövbekâr ise ben isyankâr olmadığımdan. İsyanım; karşı kıtadan doğma morfinlerin, zihnimi köle çadırlarına hapsedip, özgürlük istediğimde ise en çıkmaz sokakları benliğime dikte etmesine olmadı. Geciken isyanım, bir türbedarlık yalanına cephe alışımdı. Şimdiyse zannediyorlar ki, mecburî yolcusu edildiğim trenin vagonları arasında dolaşabilmeyi, şahsıma bahşedilmiş bir hürriyet sanacak kadar şuursuzum. Sanıyorlar ki, temiz bahçelerimiz üzerine leş kokuları taşımayı vazife bilmiş rüzgarlara kanıyorum. Kıtadaşlarım tarafından zorakilikle yolcu edilmek, giyotinlere mahkum edilmek kadar acıdır. Sürgün treninin puslu penceresinden öz mahallemi izlemek kaderim, ve işte bu en berbat açıdır. Benim kıtam, benim kıtamdakilere bırakılamayacak kadar değerli, eğer bir türbedarlık yapılacaksa onu yapmak bana münasipti. Sürgün trenimin göğe saldığı buharlar en samimi dualarımı resmeder de belki, inandığım değerler dirilir, ve yer değiştirir toprağın altındakilerle sahteci türbedarlar. Çekinmiyorum benliğimi benden alanları düşmanım ilan etmekten. Ve bu çarkların arasında bir diriliş savaşını vermekten, çekilmiyorum. Köprünün orta yerinde, işte duruyor sürgün trenim. Şimdi ne ardımdaki kıtanın uçsuz ovalarındanım, ne de önumdekinin yüksek plazalarından. Zaten hiç olmadım. Artık bildim ki, köprülerdir benim yurdum. Kendi inandıklarıma türbedar olup; denize gömdükleri esas kıtamı, toprak üstüne tekrardan çıkarana dek. Ve bildim ki; "iki kıtanın kesişiminde yaşamak kaderidir gönlümün"