CİHAT GÜNLÜKLERİ -1

Cihat şuuruyla nefes almadığımız müddetçe, Dünya bizler için karanlık zindanların vatanıdır. Hiçbir zaman kendimi ait hissetmediğim şu mekânda nefes alabiliyorsam tek sebebi işte bu şuurla donanma çabasında olmamdır. "Küfre yaklaştıkça inancım" artıyor mısrasını kalbimin idrak damarlarında dolaştırıp zihnime sevk etmeden uyandığım sabahlar, ayak sürüyerek girdiğim bir binanın içinde saatlerce eziyet çektiğimi itiraf etmekten geri duramayacağım. Sizden olmayan ve sizin gibi düşünmeyen insanların arasına zorla iskan ettirildiğiniz bir deryada boğulduğunuzu tahayyül edin. İşte yaşadığım tam olarak bunun tecellisi. Lakin cihat şuuru, beni diri tutmaya ve şevke getirmeye galip geliyor. Kulağımda çınlayan "Zaman bendedir, mekan bana emanet. Kim var diyen olursa, ben buradayım ilelebet." bestesi, ruhumu canlı canlı mezara gömmek isteyen bir güruhun karşısında tekrardan ayağa kalkabilme gücünü gönlümün derinlerinde hissettiriyor. Toprağa diri diri gömülen yalnızca ben olsam bir sorun teşkil etmeyecek. Lakin ne acıdır ki geleceğimizin diri diri toprağa gömüldüğüne şahit oluyorum. Ruhundan, dininden, imanından arındırılmışlarla her gün çeşitli diyaloglara girme mecburiyetinde olmak, insanı bir yerden sonra psikolojik bir çöküntüye teşvik etmeye yetiyor. Tam o eşikte işte "cihat şuuru" alıyor uçurumun kenarından... O cihat şuuru ki, onlar beni gömme uğraşında oldukça, ben yeniden kendi öz bilincimle gözlerimi açıyorum. Rabbim kaderimi buradan geçirdiyse, burada bir iz bırakmak boynumun borcudur diyorum. Boğulan bir kalabalığın arasından bir kişi olsa bile kurtarmaktır derdim. Diri kalmaya söz veriyorum, yılmamaya, usanmamaya ve daima yürümeye. Biz yürüyelim ki, gün geldiğinde bir millet yürüsün ardımızdan.