BİR NEFS MÜCADELESİ: "BALKON ŞİİRİ"

Çocuk düşerse ölür çünkü balkon

Ölümün cesur körfezidir evlerde

Yüzünde son gülümseme kaybolurken çocukların

Anneler anneler elleri balkonların demirinde

Hakikatten uzak yaşantıya nefsaniyetin

yuvasına açılan mahremiyetin son bulduğu bir kapıdır, balkon. İmanı çocuktan olanların kaybolduğu, ruhunun öldüğü bir uçurumdur. İnsanın son ve biricik sevaplarını da tüketen bir şeytandır, balkon. Cananının kaybolanın gerisinden ancak bakabildiği ve ağladığıdır.

---

İçimde ve evlerde balkon

Bir tabut kadar yer tutar

Çamaşırlarınızı asarsınız hazır kefen

Şezlongunuza uzanır ölü

O balkon ki içte de dışta da koca bir yer kaplar, ancak imanı yetişkin olanların kurtulabildiği bir bölmedir. Bir ölüm çukurudur ve bir tabuttan farkı yoktur birçok bakımdan balkonun. Günahların tepetaklak asıldığı yerdir ki insanı tepetaklak eder bunlar. Dünyalığa ulaşmak için canını veren ölülerin mekanıdır balkon.

---

Gelecek zamanlarda

Ölüleri balkonlara gömecekler

İnsan rahat etmeyecek

Öldükten sonra da

Balkon, ruhen ölmüşlerin gittikleri, gömüldükleri, sığındıkları bir yuvadır, nârdır. Öldükten sonra da rahat edemeyeceği merkez-ül azaptır. Ölmeden önce yaşarken rahat edemediği gibi…

---

Bana sormayın böyle nereye

Koşa koşa gidiyorum

Alnından öpmeye gidiyorum

Evleri balkonsuz yapan mimarların

Evleri balkonsuz yapan mimarlardır, Mü’minler, Müslümanlar ama hakiki olup sahte olmayanlarından. Lazımdır bize bu mimarlardan, çok değil bir miktar. Çünkü sadece mimarlar yoktur. Bir de onların gözlerinden öpenler vardır ki kahramandır onlar, bıkmadan koşarlar mimarlara, bıkmadan.. Asıl lazım olanlar onlardır belki de…