KARGAŞA

Gözler sessiz, kulaklar kör, diller sağır.

Acı, öylece ortada kalakalmıştır şimdi. Uçsuz bucaksız bir kalabalığın ortasında, sağa sola bakar durur. Bir tanıdık bakış, hisli bir kalpte atış, gözde yaş olmak için, varlığının amacını yaşamak için, zihinler arası duraklarda hızlı tren yolculukları yapmakta.

Öyle hızlıydı ki her şey, hiçbir şey görünmüyordu. Sonra intikam aldı ruh, kendisini görmezden gelen bedenden. Bedendi, elle tutulur gözle görülür olduğu gibi hasar görüp yıkılabilirdi. Neydi onu bu denli firavunlaştıran?

Bu sorunun cevabını kimse vermedi. Yıllar geçti sonra, çalışmadıkça işlevini kaybeden beden, hakikate açılan penceresini her kapatışta kendi sonunu hazırladı.

Uzun süre bakmayan göz, bir süre sonra gerçekten görmez olurdu. Çok değil bir ay yürümese, kasları eskisi gibi çalışmaz olurdu. Bedendi, inşaydı ve böyle programlanmıştı.

Sonra acı geldi, tarihin koparılmış sayfalarından. İnsanlığın önünde dimdik durdu büyük bir özgüvenle. Hakkı vardı. Asırlarca değiştirmişti birşeyleri. Durun, yapmayın! Noluyor burada demişti birileri O'nu görünce. İnsanlar ölmüştü, sefere çıkılmıştı; bir acı için devletler yıkılmış, devletler kurulmuştu bazen.

Acı durdu. Acı, ışık hızıyla geçti ekranlardan.

Tik-tok-tik-tok-tik-tok-tik-tok

Dünya'da hiçbir sey değişmedi..

Ve gözler sessiz,diller sağır,kulaklar kördü artık.Tüm pencereler kapalı.